Κωστής Παλαμάς – Ο πιο τρανός καημός μου

Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβη το φως μου
αγάλια-αγάλια ο θάνατος, ένας θε να ειν’  εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.

Δε θα ειν’ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα,
μια δίψα μεσ’  στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ ‘ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ’  εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.

Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δε δυνήθηκα μ’ εσέ να ζήσω, ώ πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,
θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μεσ’  στα βιβλία,
ώ φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία!