Ἀρχεῖα κατηγορίας: Ρένος Αποστολίδης

Ήρθε μια μέρα που οι πολίτες αγάπησαν την πόλη αυτή. Τόσο τεράστια, τόσο εκτεταμένη – κι ωστόσο την αγάπησαν σφοδρά, σαν πράγμα μικρό και δικό τους, σαν το ίδιο τους πρόσωπο ένα πρωί στον καθρέφτη, που ανακαλύπτει έτσι κανείς πως … Συνέχεια →

Απόσπασμα από την Πυραμίδα 67 του Ρένου (Ένα καμιόνι γεμάτο με φαντάρους πλησιάζει την πόλη των Ιωαννίνων κάποια βροχερή νύχτα του εμφυλίου…) Τ΄είναι ο άνθρωπος! Όσο ζύγωνε η πόλη, τόσο γίνονταν περσότερο, ολοένα περσότερο πλήθος, μάζα, με κοινή ψυχολογία! Ναι, … Συνέχεια →

[…] Ζωντανός δίχως έλεος ζωής. Θνητός δίχως έλεος θανάτου. Αντί οξυγόνο, άγχος εισπνέοντας. Δίχως βράγχια ειδικά για το στοιχείο Απόγνωση –  δίποδο απλό, με δυο κανονικότατους πνεύμονες, που αφυκτιούν!.. Με το ζόρι ορθός, με το ζόρι αλήτης, δίχως ούτε δυο … Συνέχεια →

Έλεγες διάρκεια και δεν ήξερες τι έλεγες! Δεν ένοιωθες πόσο είναι η βάση κάθε βιώματος! Το καθετί τώρα έγινε άλλο, γιατ’ η συναίσθηση του πιθανού της διακοπής του στέκει παρούσα κι έντονη – γιατί ο θάνατος είναι το πρώτο ενδεχόμενο!.. … Συνέχεια →

…Με την ιδέα πως μονάχα η δικιά σου ζωή είναι δικά σου, μόνο ο δικός σου ο εαυτός είναι ο εαυτός σου, μπορείς ν’απαλλαγής απ’ την τυρρανία των μεγάλων.(Με την ίδια ιδέα απαλλάξου από κάθε λατρεία στον ηρωισμό για το … Συνέχεια →